воскресенье, 10 марта 2024 г.

კაშკაშა ფრინველი /„...სწადდეს – ბნელსა ანათობენ...“/

 

დასაწყისი –       კაშკაშა ფრინველი /სათავგადასავლო რომანი/

„...სწადდეს – ბნელსა ანათობენ...“

უნებლიეთ, თითქოსდა შექმნილ ვითარებიდან გონივრულად თავის დაღწევის მიზნით, აბე შეეცადა ცნება აბსურდის გნმარტება გაეხსენებინა, რადგან, ისე უბრალოდ სიტყვები „უაზრო“, „შეუსაბამო“, ვერ აკმაყოფილებდა მის განწყობას; ერწმუნა, ვინმე „იქსის“ სიტყვებისთვის, მსწრაფლ დაეწყო ძიება ამ მიმრთებით, მიეღო, როგორც გაფრთხილება, დალოდებოდა ვითარების შემდგომ განვითარებას, თუ ზედმეტად, რომ არ ენერვიულა, მოარული გამოთქმისა არ იყოს, –„დაიკიდე რა!“ პირადი უსაფრთხოების საწინდრად აღექვა.

–ეძებე ზღვაში წვეთი... შეწყვიტე საკუთარ თავთან დაპირისპირება და იმოქმედე!–ეს, ისე ხმამაღლა წარმოთქვა, შეცბა და გარემო დაზვერა, 

გზისპირა სკვერის ბოლოში, რადენიმე საეჭვო ტიპი, დაბალ ხმაზე ბჭობდნენ, იერისა და ჩაცმულობის მიხედვით, ადგილობრივები, არ უნდა ყოფილიყვნენ და ყოფილმა და მოწოდებით, მაინც არქეოლოგმა გაიფიქრა: „გაწვრთნილი ფანტომები...“ ტიპებმა, ქვემოთკენ  გაუჩქარეს. „უმჯობესია ქაჯები და იქვე „ვეფხვისტყაოსნის“ ნაცნობი პწკარები გაიხსენა:

„ქაჯნი სახელად მით ჰქვიან, არიან ერთად კრებულნი

კაცნი, გრძნებისა მცოდნენი, ზედა გახელოვნებულნი,

ყოველთა კაცთა მავნენი, იგი არვისგან ვნებულნი;

მათნი შემბმელნი წამოვლენ დამბრმალნი, დაწბილებულნი.

***

„იქმენ რასმე საკვირველსა, მტერსა თვალსა დაუბრმობენ,

ქართა აღძრვენ საშინელთა, ნავსა ზღვა-ზღვა დაამხობენ,

ვითა ხმელსა გაირბენენ, წყალსა წმიდად დააშრობენ,

სწადდეს – დღესა ბნელად იქმენ, სწადდეს – ბნელსა ანათობენ~

***

„ამისთვის ქაჯად უხმობენ გარეშემონი ყველანი,

თვარა იგიცა კაცნია ჩვენებრვე ხორციელანი“…

***

–ნეოფანტომთა არსითა, მომავალში მოვლენილნი...–თავად წაიშაირა უცებ და შეკრთა,– „იქსისმა“ ვგნებ, თავის ჭკუაზე გადამიყვანა...–სევდიანად გაეღიმა.

„ჰო, ჰო!–თითქოს შორეთიდან დაუმოწმა უცნობმა–დიახ, მალე ქვეყანაში უამრავი ცრუკაცი, ცრუქალი ივლის და ფხიზლად იყავით... რუსთაველისა არ იყოს, ცრუ კაცი კარგად ვერა იქმს, საქმესა გაძნელებულსა... იფიქრე, იფიქრე!“

–რა გინდა, რომ იფიქრო, ერთი ნათელია, ამ როლისთვის, საკმაოდ ჭკვიანია...–მორჩილად ჩაილაპარაკა, მაგრამ, არც იმაში იყო დარწმუნებული, რომ „ალგორითმების კრებულთან“ არ ჰქონდა აზრთა გაზიარება.

უნებლიეთ, ვაჟა–ფშაველა გაიხსენა;  „მინდია ტყვედა ჰყოლია თორმეტ წელს თურმე ქაჯებსა.“ მოუნდა, ამ მიმართებით მეხსიერებიდან, სხვა ცოდნაც წამოეკრიფა, „ქაჯი; ავისული, ეშმაკი. მაგრამ აქ, ვგონებ  ეთნოლოგიაში დაფუძნებული  ანამიზმი, უნდა გავიხსენო, ანუ, უსულო და სულიერი საგნების გაადამიანება და რა ვიცი, ფანტომებისა რა მოგახსენო, მაგრამ წყალი, რომლის გარეშე დედამიწაზე სიცოცხლე წარმოუდგენელია და ვერც ვერავინ ცოცხლობს, უსულო საგნად არის აღქმული და მოხსენიებული, ნივთიერებას გამოხატავსო,  უსულოა იმიტომ, რომ საკუთარი ძალით გადაადგილება არ შეუძლია, მერედა ვის, წყალს არ შეუძლია საკუთარი ძალით გადდაადგილება?! ააბსურდ! სულიერია ხვლიკი,  ბუზი, კოღო და წყალი უსულოა, ააბსურდ!“  მიხვდა დროს გაყვანა ჰქონდა გუმანში. „ხატება სიყვარულისა, ფრთახატულა მედიტაცია, პატივმოყვარე ტიპისთვის...“ წვალობდა, ცდილობდა, მეხსიერებაში, თითქოსდა გაცრეცილ ფრესკად შემორჩენილი სიყვარულის ფერების აღდგენას... „რას მივედმოვედები?! რაღაც, უცნაური წინათგრძნობა მაქვს... საშიშია, სუიციდზე ფიქრი, არ მომეძალოს...

 –არც იფიქრო!–ჩაესმა ნაცნობი ხმა.

მსწრაფლ მიიხედა, მის გვერდით ინა იჯდა.

–წეღან შენ მელაპარაკე?! ხმა კაცისას გიგავდა.

–ანუ ეჭვი გაქვს, რომ მისტერ იქსი, ეს მე ვარ...

–სხვისი გააზრებულის შეცნობა, მასაც ასე ჩვევია...

–კი მაქვს, ცოტატაოდენი ექსტრასენსული ნიჭი,  ოღონდ, ინკოგნიტო, შენთან საუბართან ერთად, ჩემთან ლაპარაკსაც ახერხებდა, კვანტური ჩახლართულობის პირობაზე, ეს მარტივი რამაა...

–როგორ მომაგენი?! აქეთკენ, იშვიათად გამოვდივარ, ახლაც ფიქრებში გართული გაუზრებლად მოვდიოდი.

–იქსმა მიმანიშნა, რამე სისულელე არ ჩაიდინოს და მიდი დაამშვიდეო...

–მაგრად გვამაიმუნებს... უშიშროებას, ხომ არ მივმართოთ?

–მაქედანაც, მყავს ერთი თაყვანისმცემელი, სამხილი არ  მოგვეპოვება და დიდი ალბათობით შარში გავეხვევითო; ჩემი სმარტფონი, ლამის ნაწილებად დაშალა, არავითარი კვალი, არც შემოსული ზარებისა, არც საუბრებისა... დავიბენი, ჰალუცინაციებზე დამიწყო საუბარი... და აგერ ახლა, ნაცნობ საიტზე ვკითხულობ;  შორეულ კოსმოში გიგანტური სტრუქტურა ამოუჩენიათ, რომელიც სამყაროს ევოლუციის სტრუქტურას სრულიად ცვლის, რა თმა უნდა მეცნიერთა წარმოდგენაში...  და რაც მთავარია, წეღან ამოკითხვისას შეცდომა დავუშვი და ვიფიქრე, ალბათ, ასეცაა მეთქი...–იგი ჩვეულებისამებრ აკისკისდა...

–რა ამოიკითხე...–ზერელედ შეეკითხა, სხვა საფიქრალით შეპყრობილი აბე.

 –ეს სტრუქტურები ტოპოლოგიური დეფექტებია სივრცე-დროის ქსოვილში, რასაც კოსმოსურ სიმებს უწოდებენ. მიჩნეულია, რომ ეს არის პროტონის სიგანის ნაოჭები, რომლებიც ადრეულ სამყაროში სივრცე-დროის გაჟიმვასთან ერთად გამოჩნდა, შემდეგ კი ადგილზე გაიყინა,–ქალმა ვნებიანი კისკისი გააგრძელა.

–მერე რა მოხდა?!

–არ მისმენთ ბატონო აბესალომ,–ამოვიკითხე ადრეულ სამყაროში სივრცე-დროის გაჟიმვასთან ერთად გამოჩნდა მეთქი და ჩავთვალე, რომ დრო სივრცის გაჟიმვაც შესაძლებელია, მაგრამ აქ გაჟიმვა კი არა, გაჭიმვა წერია და ჩემდა უნებლიეთ სენსაციური აღმოჩენა გავაკეთე, რომ შესაძლებელია სივრცე-დროის გაჟიმვაც!– ინამ გვერდით მჯდომს თამამი მზერა მიაპყრო და კაცი მიხვდა, რომ  ამ გოგოს ამგვარი სიცელქე ხიბლავდა.

–ჰო, კვანტურ ფიზიკაში,  ამგვარი რამც მოსულა... შენ, უფრო მეტი იცი ამ ამბავის შესახებ,  დღიურები, ხომ გადაკითხული გაქვს...–ინას  ჩაძიებით  შეაცქერდა. 

–აი, არქეოლოგის ყნოსვა... ჰო, ოღონდ, ორიოდე აბზაცითაა გამხელილი, თუ რა ძლიერ ეყვარება თავისი შვილი... მეტს ნურაფერს მკითხავ, ისედაც, დიდ ცოდვაში ვარ... ეგ ფათერაკი, რომ არა, ალბათ, სამარეში წავიღებდი ამ საიდუმლოს, მაგრამ ახლა... ჰო მომწონდი, წარსულს ჩაბარდა, გოგოების ამბავი ხომ იცი, ისეთ ასაკში ვიყავი, მაგრამ მერე მამუს განცდები, რომ გავითავისე, ერთხანს ლამის შემძულდი, თუ უყვარდა, ასე როგორ დატანჯა მეთქი... ოღონდ, ერთი უნდა ვაღიარო, შენზე გამიჯნურებულმა ხატვა დავიწყე, შენი იერი გონში ჩამეჭედა და რომ განვტვირთულიყავი ავიღე ფანქარი და...–ჩანთიდან ფრადყდიანი ჟურნალი ამოიღო–გიძღვნით... ჩემი შედევრების გამოფენაც მალე იქნება და იმედია, არ დამზარდები...

–რაა?!–იგი ცარცის ქაღალდზე, მეწამულისფრად ამოტვიფრულ მამაკაცის  პორტრეტს დააცქერდა, რომელიც, თითქოს, თავისივე შუქში, აბრდღვიალებას აპირებდა.

–როს განვიბანე ლოცვის საკმევლით,

როკვასა მოჰყვა სიბრძნე ციური,

ციალში შეველ მიღმური ჭვრეტით,

სულსა ერთვოდა სხივთა კრებული.

–მაცთუნებლად შეახსენა ინამ–დიახ, თქვენ ბრძანდებით, ოღონდ, ფოვისტური მანევრით, მარტივი კონტურები და გრძნობათა ამღვძრელი მაგია... დიახ, ხართ და არც ხართ...

–კი ვიცოდი, გამორჩეულად ნიჭიერი, რომ იყავი, მაგრამ თუ...

–შენზე, რომ გავმიჯნურდი, მაშინ დავიწყე, ანრიზე, ბევრად უმცროს ასაკში...

–მატისზე მეუბნები, საინტერესოა, საინტერესო...–ისე მშვიდად შეხვდა ამ ამბავს, თითქოს სიტყვა გამიჯნურება, არც გაუგია–ჰო ფოვიზმი, რამდენადაც ვიცი, ფოვები, ამგვარი ხელწერის მხატვრებს, რომელიღაც  კრიტიკოსმა შეარქვა...

–არ გინდა, ზეპირად ვიცი, ანრი მატისის სამხატვრო არეალი და მისი მახასიათებდები...  ანუ, ქალის ცხვირი შეიძლებ იყოს მწვანე, ადამიანის სხეული ნარინჯისფერი ან ცა წითელი, მაგრამ, მე მას არ ვიმეორებ, ჩემთან მთავარია, მარტივი კონტურები და ამ კონტურებიდან გამომდინარე გრძნობათა აღმძვრელი აურის ფერები... ახლა ის მითხარი, როცა ჩემს შედევრს უცქერი რას გრძნობ?–ინამ ხელით აიძულა მისკენ მიეხედა.

–სითბო მეღვრება გულში...–ღიმილით  მიუგო და ისევ სურათს დააცქერდა.

ინა საფეთქელთან ეამბორა.

–ამისთვის ღირდა ის მწველი ღელვა...–ვნებიანად წაიჩურჩულა,– არ მეგონა, თუ ის უცნაური სიზმარი, ასე ამაღელვებლად ამიხდებოდა...

–როგორც ყოველთვის, უცნაურ რამეს ნახავდი...

–კი,  გუშინ  ფრანგ მხატვართა ნამუშევრებს ვათვალერებდი და მერე ძილში, დელაკრუას მფრინავი მეფისტოფელი დამესიზმრა, დამფრთხალს ხელი ჩამავლო და ზემოთ ამიტაცა, სასიამოვნო შეგრძნებამ შემიპყრო და მივენდე,  აი, ახლაც, მაგვარი განცდა მაქვს...

–კარგი, ნუ იცი შენებურად ეგზალტირება...–მეგობრულად შეუწყრა  არქეოლოგი, „ქაჯნი სახელად მით ჰქვიან, არიან ერთად კრებულნი, კაცნი, გრძნებისა მცოდნენი, ზედა გახელოვნებულნი“, უნებლიეთ გასხლტა მის გონებაში და გაფრთხილდა; ახლა ამან , ის რომ გაიგოს, ქაჯების შესახებ რუსთაველისეული დასურათხატებით, დილიდანვე, რომ შეპყრობილი ვიყავი, ნაღდად, ჩვენს სულიერ ნათესაობის მტკიცებას მოჰყვება ,შესაძლოა, ამ მიმართებამ მეც გამიტაცოსო და ქალს გაეხუმრა:

–მეფისტოფელობა მაკლდა, ეტყობა, ჩემი შანტაჟი განიზრახე...–საუბარის თემა ჩაანაცვლა–სიკაშკაშისადმი, შენი მიდრეკილება, ადრიდანვე ნათელი იყო...თავისუფლება კაშკაშა ფრინველს!–შეეცადა ინას ჩამძიებლურ მზერას გასხლტომოდა.

–ცელქობთ, ბატონო აბე, ნუ ფრთხილობთ, ყმაწვილი ქალის აღტყინებამ, კაი ხანია გამიარა, მაგრამ თქვედამი მეგობრული განწყობა, ისევ შემრჩა.... მამუს, უნდა შეგახვედრო!

–ჩემს ზარებს არ პასუხობს...

–ვიცი, ვიცი... შეიძლება შენი დანახვაც არ უნდა, მე კი, შესასაღებელ ლეგენდაზე ვფიქრობ, ვთქვათ,  დღიური კორომთან გამოქვაბულში იპოვეთ, გინდოდათ გადაგეცათ... მაგრამ...

–ამ ქაოსური დაპარაკით, თავგზა ამიბნიე...

–ნუთუ, ვერ მიხვდი, ის, რომ მისი ჩანაწერები,  შენთვისაც ცნობილია, მინდა, სადარი ალიბით დავამშვენო...

–გინდა, რომ  უკანასკნელი ნაძირალად წარმადგინო, არც დაიჯერებს,  რამ  გაფიქრებინა?!

–დრო–სივრცის გაჟიმვამ, რა თქმა უნდა, მოლეკულების, ატომების და ადამიანისთვის სამარადისოდ უხილავი, მცირეზე მცირე ნაწილაკების  თანაქმედებით... არ შეშინდე, იმაზე ვფიქრობ, იცის თუ არა მამიდაჩემმა, ამ ამბის შესახებ, ეჭვი მაქვს, რომ იცის, მაგრამ არა „იქსის“ მეშვეობით, ერთი თვის უკან, მის მაგიდაზე, საფრანგეთის რომელიღაც ქალაქიდან გამოგზავნილი წერილი დავაფიქსირე, ისე, ვითომდაც, სხვათაშირის ჩავეძიე, ინტერნეტის პირობებში, ევროპიდან გამოგზავნილი წერილი, რა ხანია არ მინახავს მეთქი; მოხუცი ქალია, ოთხმოოცდაათ წელს მიტანებული და მისთვის, ამგვარ ურთიერთობა უფრო მისაღებიაო...–ამაზე, ჩემს გამოფენაზე, რომ მოხვალთ, მერე ვილაპარაკებთ, მამუც, იქ იქნება... კარგით, იმ კვირის შუა რიცხვებში  გალერეის მისამართი მაქ წერია...დარწმუნებული ვარ, გამოფენა სხვა მხრითაც დაგაინტერესებთ...–ინა მარჯვედ წამოდგა და ბაღის ბოლო მხარეს, მოსახვევთან გაჩერებულ თავის მეწამულისფერი ავტოსკენ; „გოლფისკენ“ გაუჩქარა,–გზად უცებ მობრუნდა და აბეს თვისებურად მოწკრიალე ხმით გამოსძახა,–არ დამაღალატიანო!

აბეს  აღელვება დაეტყო.

–ცისკრის ჩვიდმეტი!–ვითომდაც, ხალისიანად გაეპასუხა, თან, შავ ფონზე, მეწამულისფერი კონტურებით გამოსახულ  ნახატს, ისევ დააცქერდა.

“კი, შემოქმედებითი ნატურაა...“

და უცებ, შეკივლების ხმა გაისმა, იფიქრა, ალბათ ინას მორიგი ხუმრობააო, არხეინად მიიხედა. შავად მოხატული ტყავის ნიღბებით სახედაფარული, კაცები, ქალს, გზისპირას მდგომი, კარებგამოღებული ტოიოტას მარკის ფურგონისკენ მიათრევდა.

–ჰეი, თქვენ?!–შესძახა აბესალომმა და იქეთკენ გაქანდა. ორ მოძალადეს, ერთდროულად ჩაავლო ხელები, და მათი გამოთრევა შეძლო, მაგრამ იქვე ჩასაფრებულმა დანარჩენმა ორმა, მსწრაფლ აიტაცეს და ფურგონში შეაგდეს, სადაც უკვე, ნაჭრით თვალპირ აკრული  ინა იწვა.

–ეს რად გვინდოდა?!–გაისმა შეკითხვა.

–ვერ ნახე, ძალით შემოგვეტენა!–იყო პასუხი და აბეს პირში თეთრი ნაჭერი ჩატენეს. და მერე, მსწრაფლ გაკოჭეს...–ავტომობილიც დაიძრა.

–აგვეყვანა, სადმე მოყუჩებულ ადგილას და ამ ზედმეტ ტვირთსაც, არ ავიკიდებდით..–გაისმა, რომელიღაც გამტაცებლის საყვედური.

–შეფს, აგერ ახლა მოუვიდა შესიჯი, რომ ეს წაკლა, სამსაათიან საიფორმაციოში აპირებდა გამოსვლას, საქვეყნოდ ჩამოარაკრაკედა, ჩვენი იმპორტის ამბავს...

–საიდან მოიპოვა ეგ სქემები?!

–ეტყობა, ოპოზიციდან ეხმარებიან, ან, ჩამშვებიდან მარაგდება, აა ბიჭო, ეს კაციც მიაძინე, ვერ გრძნობ, დაცქვეტილი აქვს ყურები...

და აბემ  ნემსის ჩხვლეტა იგრძნო, „ინაც გათიშული ჰყავთ“,  გაიფიქრა მიძინებამდე.

როცა გონს მოვიდა, სავარძელში იჯდა, ხელები თავისუფალი ჰქონდა, არც, პირში ჰქონდა ნაჭერი ჩაჩურთული...

არქეოლოგმა  დინჯად მიმოიხედა. „საკანს, ნამდვილად არ ჰგავს...“ ნიშნისმოგებით გაიფიქრა .

–გამიგია, შედარებით კომფორტულად თუ გინდა, ცხოვრება მოიწყო საახლობოში უნდა გყავდეს, ან უნდა გაიჩინო ბანკირი,  ექიმი, ჩინოსანი პოლიციელი, ავდოკატი, ქილერი  და –წარმოსადეგმა, მამაკაცური აღნაგობის არსებამ, დატყვევებული ჩაძიებით შეათვალიერა,– არქეოლოგი, იმ ჩამონათვალში ნამდვილად არ იყო მინიშნებული, თუმც, გული მიგრძნობს, გამორჩეული ყნოსვა  გაქვთ, ვითარებას ჯეროვნად შეაფასებთ... ხომ კომფორტულად  გრძნობთ თავს, ბატონო აბესალომ?

–სხვა შანსი მააქვს?!

–თქვენს სულიერ მდგომარეობაზე კი არა, მე, ეს აპარტამენტი მაქვს მხედველობაში. ანუ მიწისქვეშა სასტუმროს ნომერი; ავეჯი, განათება, ტუალეტი, სამზარეულო, აი იქ, სარკმელს გამოაღებთ და შორს მანძილზე მიმავალი გვირაბიდან, მდინარისპირა სიო მოგეალერსებათ...

გატაცებული ისისიყო შეფხიზლდა. გარშემო ძიმედ  მიმოიხდა.

–სად ვარ?!–იკითხა მძიმედ-გოგო სადაა?

–ნუ შეშფოთდებით...–მეზობელ აპარტამენტში ისვენებს, ცოტა მეტი დოზა ერგო, ძალზე აღგზნებული იყო და... ალბათ, მორიგი თქვენი შეკითხვა იქნება თუ ვინ ვარ? ნება მიბოძეთ, თავი წარმოგიდგინოთ, მიწისქვეშა, ღრმა ნაპრალის, გნებავთ, ჯურღმულის ოტელის კურატორი, მეურვე, თუნდაც ზედამხედველი, ჩემი მისია, თვალყური ვადევნო, მიწისქვეშა კომფორტში ნებით თუ უნებლიეთ მოხვედრილები, როგორ გაივლიან აქაურ აკლიმატიზაციას, ამჯერად ასეა, მერე ვნახოთ... სამედიცინო პერსონალის გათვლებით, თქვენ, კარგა სამი საათის გაღვიძებული უნლა ყოფილიყავით, ჰოდა, დავბრუნდი თუ არა ქალაქიდან, თქვენთან დავეშვი... კეთილი, ხვალ გინახულებთ, ახლა კი, თავი მოიწესრიგეთ...–პროდუქტები მაცივარშია... იქვეა აბები, თუ გნებავთ პროგრესული მუტაციიის მკურნალობის კუსი ჩაიტაროთ.. –და როცა აპარტამენტის ბინადარს შეშფოთება შეამჩნია, დაამშვიდა.–არვინ გაძალებთ, დააკვირდებით თანამობინადრეების სასიცოცხლო რესურსებს და თუ სურვილი გაგიჩნდებათ თქვენი სულიერ-ანატომიურ აგებულება  მსგავსებრ გადახალისდეს, განიცადოს სპეცმოდიფიკაცია, აი, მხოლოდ, მაშინ დაიწყებთ მიღებას... არ შეშინდეთ, ბიოფანტომად ნამდვილად არ გადაიქცევით, შემხედეთ, მეც მოდიფიცირებული ვარ, ყველა მამაკაცური ღირსება შენარჩუნებული მაქვს... უპირველესად ჭამისადმი გადამეტებული მიდრეკილება აღარ მომდევს, არც ზედმეტად ეგზალტირება და ასე შემდეგ, ამასთანავე ბიოფანტომებს მშვენივრად ვუგებ, ძალზე მდიდარი ბუნება აქვთ, აი რუსთაველი რომ ამბობს, „ქაჯნი სახელად მით ჰქვიან, არიან ერთად კრებულნი, კაცნი, გრძნებისა მცოდნენი, ზედა გახელოვნებულნი“, მჯერა, არ მოიწყენთ! და ერთიც, ჩვენეული ოტელის სავანეში, სმარტფონითა და მისთანებით ნებივრობა გამორიცხულია, რადგან, ამ არეალში საკომუნიკაციო სიგნალები, ბუნებრივად დახშულია, ვერც გააღწევს და ვერც შემოაღწევს... ახლა კი, უკაცრავად, შეფი მიხმობს...-და კურატორი გაქრა, ისე, როგორც გამოთქმაშია; ცამ  ჩაყლაპა თუ მიწამ ვერ გაიგო.

„კი, სიზმარს ჰგავს...“ დაასკვნა არქეოლოგმა.

ხალისიად შეეჩვია იმ აზრს, რომ „გამაჯანსაღებელი პროგრამა“, რომელშიც ვიღაცის ძალისხმევით ჩასვეს, უღიმღამო ყოფისგან გულის გადასაყოლებლად, ურიგო არ უნდა ყოფილიყო...

აპარტამენტი, მართაც კომფორტულად გამოიყურებოდა; მაცივარი კარის გაღებისას, მადის აღმძვრელი ჰანგები ჟღერდა. სხვადასხვა ფორმის და შეფერილობის, ანუ საუზმის, სადილის, სამხრის და ვახშმის „შესამეცნებლად“ რეკომენდირებულ მაგიდებსაც, თავთავიანთი მუსიკალური რეპერტუარი ამშვენებდა. ჩაცმულობის თვალის მისადევნებლად გამართულ ოთახს მრავალფერად, სახოვან სარკეებში ორეულის ხილვას, თავისებური მუსიკალური მელოდიები ამკობდა; საპირფარეშოს –თავისი. მაგრამ ყოველი მუსიკალური „სერვისი“, მაშინ იწყებდა ახმიანებას, თუ ამას აპატამენტის ბინადარი ინებებდა.

გასართობ „ბუდეში“, გამართულ ვირტულურ სალონში ბიომანიპულატორებისგან შექმნილი ადამიანთა და ცხოველთა ბიოფანტომური არსებებიც იყვნენ. აბეს ყურადღება მშვენიერმა ქალბატონებმა მიიქციეს, სამართავი პულტით, რომელიმე მათგთნს თუ „შეაცოცხლებდი“, ზღაპრულად მეტყველი გამოხედვა შემოგეგებებოდა... რაც, შემყურეს საამო ცნობისმოყვარებას უღვიძებდა. ყმაწვილკაცი, რომ ყოფილიყო, ალბათ, ცდუნებას ვერ გაუძლებდა, მაგრამ,  არქეოლოგმა მალევე გაათვითცნობიერა, რომ, რომელიღაც გასაიდუმლოებული ექსპერიმენტის, იძულებითი თანამონაწილე შექმნილიყო და გადაწყვიტა მეცნიერ–ექსპერიმენტატორის ნებისყოფით აღჭურვილიყო; ცდისპირად მისი გადაქცევის შენიღბული ზემოქმედება, გონივრულად აეცილებინა. პულტი ნაჩქარევად მოიშორა, რამე შარს არ გადავეყაროო, მერე შესაბამისი ფიქრიც მიადევნა, აქ რომ ვარ, უკვე შარში ვარო და სიცილი აუტყდა.

ინაზე შეფიქრიანებულმა მაცივრის კარი გამოაღო...

***გაგრძელება  იქნება

*** ჯანრი  გოგეშვილის რომანები

                                       ჯანრი გოგეშვილი თეთრი კედელი (რომანი) / Джанри Гог...

*
Автор: на

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)