вторник, 2 января 2024 г.

კაშკაშა ფრინველი /ტვინაარეული საიდუმლო აგენტი, თუ.../

 

       კაშკაშა ფრინველი /სათავგადასავლო რომანი/

 ტვინაარეული საიდუმლო აგენტი, თუ...

 –ნახეთ, უბანში უწყინარი ანდრე რა თავგადსავლების მოყვარული ყოფილა?!–მხიარულად შეეგება სტუმარი მაღაზიიდან დაბრუნებულ მასპინძელს; რომელსაც, ეტყობოდა, რომ აშკარად სიამოვნებდა, ბოლობოლო თავისი სამიჯნურო თავგადასავალი მეგობარს, რომ გაუმხილა.

–აბა, აბა, მეც მიკვირს...–მომღიმარმა პარკები სამზარეულოში შეიტანა,–ვინმემ ხომ უნდა ააღელვოს, ეს უფერული სამყარო... არის ერთი სალვადორელი აბორიგენების დროინდელი ლეგენდა,  აგუიჟუიოს ცრემლები. ლამაზ პრინცესას აგუიჟუიოს, პრინცი ზუნკა შეუყვარდა, გაჩდნენ მოშურნენი პრინცესაზე ათნაირი ჭორი გაავრცელეს, პრინცმა ითაკილა; სატრფოსთვის, არც არაფერი უკითხავს, ისე შეწყვიტა მასთან ურთიერთობა; უნდობდობამ იცის ეს... შეურაცხყოფილი პრინცესა განმარტოვდა, და კოშკში გამოიკეტა. ერთხელაც, პრინცმა მსახურთა ლაპარაკს მოჰკრა ყური და მიხვდა, რომ აგუიჟუიოსა და მისი სიყვარული მოშურნეთა ჭორების გამო შეიბღალა და დაშრა. შერცხვა, თავისი უგუნურებისა, უსაზღვრო სევდამ შეიპყრო და ისიც განმარტოვდა. დარდში ჩაძირულებს, არავის ნახვა არ უნდოდათ, და ორივე მარტოობაში გარდაიცვალა. ლეგენდა ამბობს, შეთანხმებულებივით, ზუსტად,  ერთდა იმავე დროსო. ლეგენდა კი ასე გრძელდება, ყველა, ვისაც, ამ სევდიანი ამბავის შესახებ სმენოდა, თავადაც სევდით აღივსნენ და იმდენი ცრემლი დაიღვარა, ბუნებრივი წყალსატევები იშვნენ, რომლებიც მერე, კრიალა წყაროებად მოევლინენ გარემოს. მაგრამ, მე ეს ლეგენდა იმზე მოვყევი, რომ ჩემმა, ერთა ნახვით შეყვარების ამბავმა, შეიძლება ვინმეს აფიქრებინოს, ის ქალი თავის გზას დაადგა, ეს გამოჩურჩუტებული ბერიკაცი კი, ამდენი წელია, იმ სამ თვეს მისტირისო. რაც უნდა, ის თქვან, დარწმუნებული ვარ, ისიც სიყვარულით იხსენებს, ჩვენს, ერთად გატარებულ დღეებს...

აბე მიხვდა, მასპინძელი სუფრას შლიდა.

–რას მეარაკები, ჩემდა თავად, მაგაზე მოქილიკეს შეურცხვეს კაცობა, შენ ხომ არ ნანობ, რომ მომიყევი, მაღაზიაში ჩასულს, როგორც ჩანს ეჭვი შეგიჩნდა, ამოდი დაბრძენებული... არც იფიქრო...

–მობრძანდი!–მიიპატიჟა მან, სილვია მიყვებოდა ამ ლეგენდებს, თავისებურ კომენტარებს ურთავდა, თან ორაზროვნულად  აღნიშნავდა, ასე, რომ არ მომხდარიყო, ამ ტრაგიკული სიყვარულისგან დასევდიანებული ხალხის ცრემლებისგან შობილ ანკარა წყაროების მადლსაც, ვერ შევიგრძნობდითო...

მისი საუბრით ემოციააღძრულ აბეს კი, თავისდა უნებლიეთ, სხვა საფიქრალმა, თითქოსდა ბრჭყალი წამოსდო.

„უნდობლობამ იცის ასე...“ თავისეული გაცუდებული სიყვარულის ამბავმა მტკივნეულად შეახსენა თავი.

–იმასაც შეეცადე, ქართველები მთლად შეშლილებად არ გამოგვაცხადოსო...–გაიხსენა, ანდრესადმი შევარდნაძის დარიგება, –ახლა, ალალად მითხარი შენ რა აზრის ხარ მესოამერიკული მიმოფრენის შესახებ?

–ოფიციალური პასუხი თუ გინდა გაჭრით გეტყვი, ფრიად დადებითი აზრის ვარ!–გაიღიმა მან.–ისე კი, შენც იცი, იმ შორეულ ეპოქაში, მაიას იდუმადებით მოსილი  ცივილიზიის, ასე ერბაშად მოვლინება, თანამედროვე მეცნიერებისთვის, კვლავაც გამოცანად რჩება. პირველად, ესპანელ ცხენოსანს, რომ თვალი მოჰკრეს, დაიზაფრნენ, მხედარი და ცხენი ერთარსებად აღიქვეს. სრული შეუსაბამობაა, ის რომ, ასეთი საოცარი, უზუსტესი, თან საიდუმლოებებით აღსავსე  ასტრონომიული კალენდრის მქონე ხალხმა, რომლის მეოხებით, ადვილია მილიონებში დათვლა, არ იცოდა გუთანი, წარმოდგენა არ ჰქონდათ გამწევ ძალაზე, ბორბალზე, ლითონის ხედსაწყოზე, სიმინდს პრიმიტიულად თესავდნენ და ამავე დროს, მათ ქურუმების გაანგარიშებით აიგო უდიდესი ტაძრები, პირამიდები, ქალაქები, შეიქმნა იეროგლიფიური დამწერლობა, და ეს ყველაფერი 2000 წელს  ითვლის.

–ჩაისუნთქე ახლა, როგორ გეტყობა, რომ ლათინოამერიკელების სიძე ხარ...–გაეხუმრა მეგობარი.

–შენ თუ შენებურად, არ ჩაურტყი, უმთავრესი ,ძველ სამყაროში,  მანამდე არ იცოდნენ ცნება ნულის არსი და არსებობა, ჰოდა ამ ცოდნის და იდუმალების მქონე ხალხს, ეხერხებლდა თუ არა სივრცეში კვანტური გადანაცვლება, ჩემში გაოცებას, ნამდვილად არ იწვევს, დანარჩენი ძიების საგანია...

–მშვენიერია, მით უფრო, იმას თუ გავითვალისწინებთ, რომ მოიპოვება დამარწმუნებელი ვერსია, ამ ხალხმა  ყველაფერი ეს, მზამზარეული მიიღო. ისინი ცაში მოკაშკაშე ვარსკლავს ეთაყვანებოდნენ,  და ამბობდნენ, რომ ასტრონომიული, მათემატიკური ცოდნა და დამწერლობის უნარი, იქიდან მოფრენილი ღმერთებისგან შეიძინეს...

–დიახაც, მაგრამ ახლა სირიუსის თანავარსკლავედზე, რომ გავაბათ მიმიხილვა, ისე შორს წავალთ, უკან ვეღარ მოვბრუნდებით, იქ კი, მაიელების განმანანთლებლები დაგვხდებიან თუ არა საკითხავია...–ვითომდაც დააშოშმინა მასპინძელმა, ღვინით სავსე ჭიქა ასწია, ფეხზე წამოდგა და სადღერძელოს წარმოთქმა იჩქარა–თუ კაცნი, რომლებიც, ღვთისა და საქვეყნო საქმეს ადგენდნენ, ადგენენ და თავისი  ზრახვებითა და ჭკუით მომავალს გვილაგებენ, დატვირთულნი იყვნენ, არიან, პირადი ცხოვრებისა და გარემოს მატერილურ კეთილმოწყობაზე გაუთავებელი ზრუნვით, დაუსრულებლად ვიღებთ  იმ რეალობას, რაშიც ვცხოვრობთ... აინშტაინი, განმარტავდა: ...ყველაფერი ენერგიაა. შეუხამეთ თქვენი სასურველი რეალობის ვიბრაციის სიხშირე თქვენს საკუთარს და ძალაუნებურად თქვენ ამ რეალობას მიიღებთ. სხვაგვარად, ეს ვერც იქნება. ეს არ არის ფილოსოფია. ეს ფიზიკაა.

გავიხსენოთ არსი სიცოცხლისა, რომ ყველაფერი ენერგიაა, სიხშირე, ვიბრაციაა... და მე, იმ წრფელი სიყვარულის მოგონება დღემდე სიმხნევით მავსებს...

–ოო, რა კარგად მოაჩუქურთმე, ჰოდა, ამ ჩვენს ეგრეთ წოდებულ პოლიტიკურ ელიტას, არ ცალიათ თავითნთი სიყვარულის გასახსენებლად და იყვნენ ასე, ერთმანეთის ტკვერაში... ისე, ერთი, რომელიმე დღით ზედმეტად აღტყინება, რაოდენ შეფერადებული სიმბოლური დატვირთა არუნდა ჰქონდეს მას, არასასურველია... რადგან, შეიძლება, რეალობას უთავბოლოდ მოგვწყვიტოს.

–ვიყო მერე, ნეტა, ამ რელურში, რაღა დამრჩენია...–სევდიანად ამოთქვა მან.

–აპ, ჩვენ, ერთმანეთითა ვართ!–ჭიქა ჭიქაზე მიუჭახუნა.

კართან, მელოდიური ზარის ხმა გაისმა.

–ვის გავახსენდი ნეტა?!–შემკთალი ხმით იკითხა მასპინძელმა.

–იმედია ნათესავის ნათესავი არ გამოგეცხადა...–იხუმრა აბემ,–უმჯობესია მე გავაღებ...–სამზარეულოდან გავიდა და ისე, სამზერში არ გაუხედია, კარი გამოაღო.

ზღურბლს იქით, ინა იდგა, ეტყობა, არ ელოდა აბესალომის დანახვას. შეცბა.

–თქვეენ?!

–მეგონა შუქრიმ მოგასწავლა...

–ჰო, მაგრამ, მე ბატონი ადრეანეს ნახვა მინდოდა...

–მობრძანდი, სახლში გახლავთ და შენისთანა მიმხიბლავი სტუმრის ნახვა, ნამდვილად გაახარებს, არ მეგონა, თუ ერთმანეთს იცნობდით?!

–პირადად, არა, მაგრამ...

და ამ დროს მასპინძელი გამოვიდა, ლათინოამერიკული არქეფაქტებით მოხატული წინსაფარი ეკეთა.

–მობრძანდით, მობრძანდით...

ინა  წინსაფარს ცნობისმოყვარედ მიაჩერდა და ჩაილაპარაკა:

–სწორად მოვსულვარ, რაიმე რიტულის შესრულებაში ხომ არ შეგიშალეთ ხელი?

–მე და ჩემს მეგობარს, თქვენამდე ჩვენთვის საყურადღებო თემაზე საუბარი გვქონდა და...

–ვიცნობ, თქვენს მეგობარს, ისიც საიდუმლოებით მოცული პიროვნებაა!–ჩაიკისკისა სტუმარმა, კარგია, რომ ერთად გიხილეთ და მასპინძელს  თავი წარუდგინა–მიცნობდეთ,–ფრიად იმედისმომცემი მკვლევარი, მეცნიერმუშაკის რანგში, ჟურნალისტი, პუბლიცისტი და პოლიტიკური ელიტის უმსგავსობის მამხილებელი!–მაღალფარდოვნად წარმოთქვა მან.

მასპინძელი აბეს გაკვირვებით შეაჩერდა.

–ქალბატონის ხელწერაა, პრანკული...

–ბატონო ადრიან, მე  თქვენთან ბატონ ალექსანდრესთან მქონდა საუბარი, საოცრად კეთილშიბილ პიროვნებად დაგახასიათად...

–ოო, ალე, მონახულებას ვაპირებდი, როგორაა...

–კარგად, მხურვალედ მოგიკითხათ!

მასპინძელი აბეს მიუბრუნდა:

–მარტოხელა კლდესთან, რომ დავდიოდი, იქ გავიცანი, ჩემი თაობის ისტორიკოსია და იქაურობას გულშემატკივრობდა...

–ჩემს სანდოობის დასტურსაც მოგართმევთ, რომ ვკითხე, ბატონი ადრიანი ნდობა, როგორ უნდა მოვიპოვო მათქი და მირჩია,–მხარზე გადაკიდებული ჩანთიდან, ხელოვნური პერგამენტის გრაგნილი ამოიღო და მასპინძელს მოწიწებით მიართვა.

–გმადლობთ, გმადლობთ!–გაიხარა იმან–გრაგნილი ჩამოართვა და სიმბოლურად ეამბორა.

–რომ მცოდნოდა აქ იყავით, ერთს, თქვენც წამოგიღებდით!–აბეს შესცინა.

–ვიცი, ვიცი, პერგამენტი, ისტორიის მუზის სიმბოლოა... ოღონდ, ახლა იმ მითხარი, რა ამბებია თქვენთან, შუქრი როგორაა.

სტუმარი საგანგებო მოწვევას არ დაელოდა:

–სურნელოვანი სუნი მცემს, ლათინო ამერიკული კერძები ხომ არ მელოდება?! არ დავმალავ და ძალზე მშია; ისე რომ...– სამზარეულოსკენ მხიარულად წავიდა,–შუქრი დიდებულად! მოკლე ინფორმაცია ასეთია,–იმდენი იძახეს, თავისუფლება კაშკაშა ფრინველსო, რომ საკუთარი თავისუფლების აღკვეთას მიაღწიეს, შემდგომ კი, დაპატიმრებულთა მხარდასაჭერად, შეკრებილთა საწინააღმდეგოდ, მმართველთა საბჭომ პოლიციას მითითება მისცა მათთვის მანათობელი შუშხუნები დაეშინა. მერმე კი, გარკვეული ჯაჯგურის ფონზე, ერის მოსახიბლად, რამდენიმე მათგანი შეიპყრო. რა თქმა უნდა, შუბქრიც მათ შორის იყო. თუმც, ცნობადი სახეების სატელევიზიო პროტესტების შემდეგ გამოუშვეს. მერმე, უფლებადამცველები იმის გამოძიებას ითხოვდნენ თუ ვინ გასცა მანათობელი  შუშხუნების გამოყენების ბრძანება. თქვენმა დისშვილმა, რომელმაც გამოსარჩევი შემოქმედებითი ხელწერით დაამახსოვრა ტელემაყურებელს თავი, შეუპოვრობა გამოიჩინა, თანამოაზრეებთან ერთად, ბოროტი სულების განსადევნად, ცეცხლოვანი ყვავილების ფოირვერკის დემონსტრაცია კვლავ მოაწყო,  რამაც, მმართველთა საბჭო ჯერ დააშინა, მერე კი გაახელა. იდეის დნერგვის ინიციატორებდ, უმალ უცხოეთიდან დაფინანსებულ არასამთავროებზე მიიტანეს ეჭვი, მაგრამ შუქრიმ ტელედებატებში თამამდ განაცხადა, იდეა იაპონია–ჩინეთის ისტორიული ყოფიდან ავიღეთო, რის შემდეგ ქვეყნის უშიშროებამ იაპონელების მიერ „ცეცხლოვანი ყვავილების“ ფოიერვერკის წარმომავლობაც გაარკვია.

–პრანკულია...–დაამშვიდა, ინას ექსცენტრიული ლაპარაკითა და ქმედებით დაბნეული მასპინძლი,–საგანგებო ვითარებაში, საუბრის მანერა აქვს ასეთი, თორემ ისე, საოცრად გულისხმიერი გოგოა.–სამზარეულოში ინას შეასწრო, მასპინძლის გაწყობილ სუფრასთან ქალიშვილს სკამი მოსახერხებელ ადგილას დაუდგა, სუფა თეფშზე ჩანგლით იმერული ხაჭაპური გადმოუღო–მიირთვით...

–უღრმესი მადლობა...–არ გაუპტიჟნია ინას, დაჯდა, ქაღალდის ხელსახოცებით ხელები გაიწმინდა, ხაჭაპურის ჭამას შეუდგა.

მასპინძელი გახარებული შესცქერდა.

–კაკაოს, ხომ არ მიირთმევთ?–ალალად შესთავაზა.

–რატომაც არა, რაღაცით, ერთ სალვადორულ ლეგენდას მაგონებს...–ჩაცინა სტუმარმა ხაჭაპურის ჭამა, მადიანად გააგრძელა.

–თქვენ, საიდან იცით, ალექსანდრესთვის არაფერი მითქვამს?!

–არ შეშინდეთ და, ერთი თვითგთნვითარებადი კვანტური ინტელექტაული  მიკავშირდება და ზოგჯერ გამართულად, ზოგჯერ ქაოსურად მიყვება მარტოხელა კლდის მიმდებარე საუფლოში განვითარებული მოვლენების შესახებ... მაგიტომაც მოვინდომე თქვენთან საუბარი, ვინმე, მეგობარი ხომ არ გყავთ, ან გყავდათ უშიშროებაში, ან სხვა რომელიმე საიდუმლო სამსახურში, ბოლოს, გაუთავებელი საიდუმლოებებით, რომ გადაიტვირთა, გადაიღალა, ტვინი აერია და ახლა ხელოვნურ ინტელექტთან აიგიავებს თავს, თქვენი, და იმ ქალბატონის სიყვარულის ამბავზე, ისე ემოციურად მესაუბრა, ამაცრემლა. თან მაფრთხილებს, მოერიდე მაგ ადგილს, მაიაელი შამანების შელოცვებითაა დაჯავშნულიო... მოკლედ, გამიჩინა  საფიქრალი, ვეღარ გამირკვევია, ტვინარეული საიდუმლო აგენტია, ვინმე ჩემსავით პრანკულად მოპირული ჟურნალისტი, თუ მართლაც, რაიმე სახის კიბერნეტიკულ საოცრებასთან მაქვს კავშირი, გინდ ხელოვნური ინტელექტი დაარქვით და გინდ კვანტური ჩახლართულობა, რეალობაში ამეების ბევრი არაფერი გამეგება.

ანდრე გაშეშებულს ჰგავდა. მერე მოფიქრალს დაემსგავსა:

–თუ არ გვხუმრები, მართლაც ღირს ჩაყოლა...

ანდრე უცებ განჯინისკენ შებრუნდა, მოზრდილ ფინჯანში, მუყაოს კოლოფიდან კაკაო ჩაყარა, მერე ზედ, თერმოსიდან  ცხელი წყალი დაასხა, კოვზით მოურია და ინას მიართვა–უმაღლესი ხარისხისაა...–ჩალაპარაკა იდუმლად.

–უნდა, ვენდოთ, ვფიქრობ, ამაში ნამდვილად ერკვევა, აკი სალვადორული ლეგენდის თანახმად ღმერთმა, რომელიც განასახიერებს სინათლეს, ცოდნას და სიბრძნეს, ითვლებოდა ნაყოფიერების და სიცოცხლის ღმერთად, კაკაოს ხე მამაკაცებს აჩუქა, რისთვისაც მისმა ცოლმა თავი მსხვეპლად შეწირა...

–როდის მოასწარი წაკითხვა?!

–აქვე ინტერნეტში, სანამ შენ სუფრას შლიდი...

–მარჯვე ხარ...

–და ყველაფერი ეს, უმაღლესი ღმერთის, ფრთიანი გველის, კეცალკოატლის ნებით მოხდა...

–მე მაშაყირებთ თუ დრო გაგყავთ? რომ გითვალთვალებდნენ,  გითვალთვლებენ და თქვენი მომავალიც რომ გათვლილი აქვთ, რაოდენ უშიშარნიც არ უნდა იყოთ, მაინც უსიამოვნო განწყობას გიქმნით... უუჰ, მართლაც მშვენიერი გემო აქვს, გმადლობთ ბატონო ანდრე, ჰა, მითხარით რამე...

–ყოფილ უშიშროების აგენტს ჰგავს, შესაძლოა მართლაც გონარეულია, შესაძლოა ნაწილობრივი ამნეზია ჭირს, ხან რას გაიხსენებს და ხან რას, ფრთხილად უნდა იყო, მაგრამ,  მისდამი მეგობრული თანაგრძნობა უნდა შეინარჩუნოთ, იქნებ სილვიასი, მართლაც რამე იცის...–ჩათრევას ჩაყოლა ამჯობინა ანდრემ.

–თითქმის თრილერის ჟანრია...–ჩაიკისკისა ინამ. უცებ სმარტფონს დახედა,–უნდა გამოგეთხოვოთ... ტედევიზიაში მელოდებიან!

–ზედმეტად ნუ გაახმაურებ...–ურჩია აბემ.

–ძალზე ვისიამოვნე...–ჯერ ანდრეს გადაეხვია–ძვირფასი გემო ჰქონდა, ასეთი ბავშობაშიც არ დამილევია...–მერე აბეს ღიმილით შეცქერდა და თითქოს მიულოცა,–სხვათაშორის მამუმ მოგიკითხათ...

–მეც მომიკითხე...– და მასპინძელს თავადაც გამოემშვიდობა, თან დააიმედა,–ხვალ ან ზეგ გამოგივლი...

–მთავარია, არ დაგავიწყდეს, რაც გთხოვე...

მაგრამ ინა არ დაელოდა. თავისებურად სწრაფად გავიდა ბინიდან, გასვლისას კი დაიბარა.

–არ მოიწყინოთ, მალე გინახულებთ!

–დაიცა, რაღამც გამომოწვიე, ერთ ლეგენდას კიდევ მოგიყვები, რომ დავამთავრებ, თავად მიხვდები,  რის გამო გავიხსენე...

–გასმენ...–მორჩილად უთხრა მეგობარმა.

–ამ ლეგენდას  კონგოს ქილა ჰქვია, ვინმე დონ ჩეფერინო მანსიას სამფლობელოში, იშვიათი და მისტიკური ქვა იყო. მუშებმა მისი გადატანა ინდომეს, ქვის ქვეშ, ოქროსა და ვერცხლის მონეტებით სავსე ჭურჭელი აღმოჩდა ჩამარხული,რომელიც წესისამებრ პატრონს მიართვეს. ყველას ეგონა, რომ დიდი კურთხევა იპოვეს, მაგრამ პირიქით აღმოჩდა, საგანძურის პატრონი იდუმალი დაავადებით დაავადდა და ვეღარ გამოკეთდა...–ანდრემ მძიმედ ამოისუნთქა–ასეა მეგობარო, ჩემი ამბავიც, მეგონა დიდი სიყვარული ვიპოვე და დღემდე დაავადებული ვარ, ოღონდ ესაა, სიკვდილს ვერ ვეღირსე...

აბე მოეხვია და ანუგეშა.

–მე კი მგონია, ინას მონაყოლმა იმედი შეგძინა...

–ჰო, ჰო... რაღაც იმედისმომცემი განცდა ნამდვილად ვიგრძენი, ღმერთმა დალოცოს, გთხოვ, კიდევ მასტუმრო...

–აბა რა, ჩვენს ასაკში შეფხიზლება ნამდვილად გვარგებს, ეგ კი, პირდაპირ იზიდავს,  სათავგადასავლო ხიფათებს!–გამოთხოვების ნიშნად, ისევ მოეხვია.

გზაში მიმავალი, ანდრეს მონაყოლ ლეგენდაზე ფიქრობდა:

„მე გამაფრთხილა..“ დაასკვნა ბოლოს, „ფრთხილად იყავი, რომ გგონია განძს იპოვი, შარს არ გადაეყაროო, რაც იქნება, იქნება და უცებ გაახსენდა:

მშვენი,  ვარდისებრ  აალდა;

მწირთა კერიაც აღადრდა,

ვნებანი წამოუპარწყლდათ,

ფუძენი გაუხვანცალდათ...

ღიმილით მიაბიჯებდა...

 ***

გაგრძელება  კაშკაშა ფრინველი /გაწვრთნილი ფანტომები.../

 ჯანრი  გოგეშვილის რომანები

                                       ჯანრი გოგეშვილი თეთრი კედელი (რომანი) / Джанри Гог...

*

 © გახსოვდეთ!..
”საავტორო უფლება”

 

Автор: на

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)